dr n. med. Jolanta Smok-Kalwat

Fakt — zabiegana i zajęta. Rzeczywiście to warowanie pod kliniką może złościć. Ale jak się już trafi pod skrzydła pani doktor to można się poczuć prawdziwie zaopiekowanym

Jest to osoba kompetentna, troskliwa, opiekuńcza, mimo natłoku zajęć zawsze znajdzie czas na wysłuchanie pacjenta i pocieszy dobrym słowem. Jest to człowiek o gołębim sercu.

Kilka lat minęło od pobytu mojej Mamy w szpitalu, potem jej śmierci. Pani doktor pozostała w mojej pamięci tylko jako jedna wielka trauma, kilka spotkań z tą Panią, o ile zechciała w ogóle się spotkać (zazwyczaj siedziałam na korytarzu i "czatowałam" na Panią doktor, która niecierpliwie i ze złością reagowała na moje pytania ciągle powtarzając, że nie ma czasu) kończyły się jeszcze większym pogłębieniem mojej rozpaczy i bezsilności. Jej postępowanie i traktowanie mojej Mamy zabrało jej wiarę w to, że może i powinna walczyć. Słowa mojej Mamy "ona powiedziała na wizycie, że już leczyć nie ma co..." brzmią mi do dziś. Rak trzustki wiadomo, że jest niejako wyrokiem śmierci ale oprócz tych, którzy umierają są ich bliscy, którym po zderzeniu z takimi lekarzami jaką była (bo może już nie jest? naiwnie chciałabym w to wierzyć) Pani doktor, pozostał paniczny strach o siebie i pozostałych bliskich nam ludzi żeby nigdy nie musieli spotkać się z takim traktowaniem... z takimi lekarzami...