#37

Ta placówka zajęła 37 miejsce w Polsce, w rankingu 2024 ze średnią 3.7 przy 298 ocenach.

Narodowy Instytut Onkologii - Państwowy Instytut Badawczy Oddział w Krakowie

Instytut jest bardzo dobrym miejscem do leczenia chorych na raka .Tutaj ludzie nie umierają tu się ich leczy. Sama jestem już 28 lat po chorobie nowotworowej po mastektomi i histerektomi Lekarze w instytucie są wspaniałymi fachowcami reszta należy do chorego .Polecam serdecznie ta placówkę.

Tym razem zostałam przyjęta nawet przed czasem, krótki i rzeczowy komentarz lekarza, obsługa uprzejma i pomocna

Mogę powiedzieć, że placówka cały czas podnosi standard w każdym aspekcie swojej działalności. Począwszy od warunków lokalowych, sanitarnych a na obsłudze personelu lekarskiego i pielęgniarskiego skończywszy. Nie musiałam długo czekać na operacje, a miałam ich dwie. Wszystko było zgodnie ze standardami leczenia. Badania kontrolne w poradni w/g klucza już od prawie 5-ciu lat. Fakt,że duży "przemiał" ale to i tak sobie z tym "nawałem" jakoś radzą.

jestem zadowolona z opieki w tej placówce

Jeżeli ktoś ma dobre rokowania to może tym lekarzom jeszcze się chce angażować,ale jeżeli rokowania są złe to pacjent jest skazany sam na siebie.Totalny brak intymności,sekretarki przekazują pacjentowi informację,recepty itd. na ciasnych korytarzach, pomiędzy wieloma innymi cierpiącymi chorymi.Wśród tej wrzawy połowę wiadomości do chorego nawet nie dociera,bo nie jest w stanie usłyszeć co ta sekretarka mówi,dopytać się też ciężko bo wybuchają agresją.Na oddziałach szpitalnych jest o wiele milsza atmosfera ale na Przychodni poprostu człowiekowi odniechciewa się leczyć!!!I największym minusem jak dla mnie jest w tym ośrodku-BRAK LEKARZA PROWADZĄCEGO.

Bardzo dziękuję wszystkim pracownikom szpitala za rzetelność, kompetencje i otwartość na pacjenta.

Zmarnowałam 2 miesiące na diagnostykę ogólną w poradni chirurgii piersi (wczesne stadium) . Mimo że zgłosiłam się w dobrym stanie zdrowia, z wynikami badań pozwalającymi spojrzeć na mój stan zdrowia na przestrzeni lat - nie miało to znaczenia. Natomiast kluczowe badanie histopatologiczne po biopsji gruboigłowej zostało wykonane tylko w zakresie nazwy i rodzaju komórek nowotworowych. Standardowo w CO Kraków nie zleca się określenia receptorów,białka Her 2 i innych kluczowych dla leczenia onkologicznego parametrów. Te informacje oznacza się dopiero po operacji. Informacje o rodzaju raka oraz wszystkie dokumenty medyczne otrzymuje się na korytarzu przed gabinetem lekarskim od pielęgniarki w obecności 30 innych osób oczekujących na badanie. Po wręczeniu wyniku histopatologicznego, wyznaczany jest termin zabiegu ok miesiąc później. Zostawia się takiego zszokowanego pacjenta samemu sobie, bez żadnych informacji o przewidywanym toku leczenia,metodach, czy też skutkach ubocznych stosowanych metod leczenia. W czasie oczekiwania na zabieg pacjent zobowiązany jest do zgromadzenia dokumentacji medycznej w zakresie posiadanych schorzeń. Zdobywanie informacji o chorobie należy do pacjenta: służą temu wizyty prywatne, internet. Próby zdobywania wiedzy, potwierdzeń w CO są utrudniane, różnymi procedurami. W CO Kraków p. 101 nie ma lekarza prowadzącego, następują ciągłe zmiany osobowe na dyżurach w poradni onkologicznej, nie wiadomo kto będzie operował, nie wiadomo jaki zostanie zastosowany schemat leczenia. Pacjenta nawołuje się do zaufania lekarzowi, nie stwarzając minimalnego poczucia bezpieczeństwa. Koronną metodą są operacje oszczędzające pierś. Nie prowadzi się innych typów operacji, nawet jeśli są przeciwwskazania do operacji piersi.

Czułam się i nadal się czuję w tej instytucji bardzo źle. Problemem jest traktowanie pacjenta przez niektórych lekarzy. Mam wrażenie, że patrzą oni na chorego onkologicznie jak na obiekt, dzięki któremu zarabiają pieniądze, a nie jak na człowieka,któremu chcieliby pomóc. Z ogromną niechęcią udzielają informacji, często cechuje ich arogancja i zwyczajny cynizm.(Aż chciałoby się sypnąć nazwiskami). Nikomu nie polecam i każdemu, kto zamierza się tam leczyć życzę złamania nogi, aby miał czas na zmianę decyzji.

Jestem zadowolona z pobytu w tej placówce..

Klinikę oceniam kiepsko ponieważ panuje w niej chaos i trudno cokolwiek z kimkolwiek ustalić, szczególnie w przypadku różnych sposobów leczenia. Moja mama zachorowała na raka piersi a następnie po 3 m-cach leczenia okazało się że ma guza mózgu, który nie był jak podejrzewano przerzutem a niezależnym pierwotnym nowotworem. Przy leczeniu samego raka piersi były już problemy z ustaleniem kompleksowości leczenia. Osobno lekarz od chemioterapii a osobno od radioterapii, brak zleceń większości badań o których nie wiadomo kto miał pamiętać (najlepiej pacjent, jakby choć wiedział jakie powinien mieć wykonane). Ciągłe bieganie od pokoju do pokoju - szpital podzielony na nową i starą czesć (ta ostatnia to XIX wiek albo gorzej). Mama miała problemy z chodzeniem więc wjazd na teren szpitala po wózek inwalidzki to niejednokrotnie walka z wiatrakami, zero informacji jak pojechać pod szpital, kiedy i za czyją zgoda - katastrofa. Po rozpoznaniu guza mózgu to już w ogóle nie wiadomo kto ma o czym decydować - lekArz prowadzący mówi: proszę do pokoju takiego i takiego omówić się na badanie, a tam zderzenie z rzeczywistością nie ma takiego terminu, który pasuje lekarzowi, więc ustalony inny termin, a wtedy lekarza brak ma ustalony harmonogram przyjęć zaledwie na konkretny miesiąc a w następnym miesiącu to nikt nie wie kiedy i gdzie będzie przyjmował. STRACH SIĘ BAĆ TRAFIĆ TAM NA LECZENIE... Zero informacji jaka kolejność jakich badać, jakie są dalsze zasady postępowania, jaki jest schemat leczenia, jak z przyjęciem na oddział, a wszystko w pośpiechu, ze człowiek nawet nie wie o co ma dopytac... więcej dowiedziałam się z internetu niż od lekarza. Pacjenci sami siebie edukują, żeby "nowi" wiedzieli co w ogóle im przysługuje i jak mają o siebie zadbać. Czy tak powinien wyglądać szpital? To co tam się dzieje jest straszne, a chorzy to nie są pacjenci z katarem czy grypą tylko z nowotworami często źle rokującymi - czy choć to nie powinien być powód aby otrzymali oni właściwe wsparcie, chwilę skupienia na nich, wyczerpującą informację o sposobie leczenia, możliwościach jakie oferuje szpital, a także badaniach i zabiegach. A to wszystko skoordynowane tak aby ten biedny, zastraszony, często po diagnozie zszokowany chory nie biegł od pokoju do pokoju od lekarza do lekarza jak w jakimś szale... PŁAKAĆ SIĘ CHCE!